Bedbugs and ashes. What's next??

He! Alweer een nieuwe update, veel eerder dan jullie van mij gewend zijn waarschijnlijk! ;) Dat komt omdat ik afgelopen week zo veel heb meegemaakt!
Het begon allemaal toen ik in de nacht van maandag op dinsdag ontdekte dat ik al een paar weken samenwoon met de meest vieze en onkillbare beestjes die ik ken: bedwantsen. Ik zag ze lopen onder mijn kussen, in mijn bed, overal!! Vandaar de last van allergie en ondraaglijke jeuk. Ik heb een paar bedrijven gebeld die zo'n beesten uitroeien, maar velen wilden zich er niet aan wage. 'To dangerous Saskia' vertelden ze me steeds. Uiteindelijk kwam ik bij 'Rentokil' uit, die het wel wilden doen. Ze zouden terugbellen (wat ze niet hebben gedaan, maarja, Indonesie he) en ik ben op hotel gegaan. Geen dag langer in mijn kamer!! Een paar dagen later kwam er iemand kijken en vertelde dat de behandeling een maand ging duren en ik niks in of uit de kamer mocht halen. Fijn. Ik heb wat kleren naar de laundry gebracht want ik kan moeilijk een maand dezelfde dingen dragen. Ik ben ondertussen op zoek gegaan naar een nieuwe kamer, want de kans is groot dat de bedbugs zich al in andere hoekjes en matrassen hebben genesteld. Samen met Tika heb ik een leuke kamer gevonden in een boardinghouse voor vrouwen. Ik heb mijn eigen badkamertje, tv, airco, wifi en dat allemaal voor dezelfde prijs als mijn eerste kamer. Donderdag avond heb ik nog in het hotel geslapen en vrijdag zou ik verhuizen.

Toen ik vrijdag ochtend (vroeg!!) wakker werd, was het zo ver. Vulkaanuitbarsting van gunung Kelud in oost Java, 200 km van Jogja vandaan. Mijn indonesische vrienden belden en smsten in paniek, ik mocht in geen geval buiten komen. Ik keek uit mijn hotelraampje en voelde de spanning van toen ik een kind was, als je net wakker bent en ziet dat het heeft gesneeuwd. Ik heb me aangekleed en wilde een ontbijtje scoren, maar er was geen eten. Het was chaos. Mensen probeerden hun auto's schoon te krijgen, op straat waren mensen de as van straat aan het schrapen met stukken karton, bezems en andere handige dingen. Maar het was nutteloos, de as waaide weer op en maakte alles weer vies. Ik zag voor het eerst in Indonesie een stofzuiger! Jawel! Gewoon een stofzuiger! Het hotel had er een en die hadden ze ook hard nodig! ;) De mondkapjes waren binnen de kortste keren op en mensen maakten er een business van om ze langs de straat door te verkopen. Het hotelpersoneel probeerde de bomen en planten schoon te krijgen, door te sproeien met water. Ik voelde lichte paniek, maar ik moest de straat op, ik moest het hotel uit vandaag en verhuizen naar mijn nieuwe kamer. Iedereen raadde af om te rijden, maar ik heb het tocht gedaan. Ik pakte mezelf helemaal in, met mondkapje en regenjas. Het rijden was gevaarlijk. De weg was heel erg glad, door de vieze helm en al het stof dat opwaaide kon ik weinig zien. Op sommige plekken zag ik zelfs de scooter 2m voor mij niet meer. Ik zag de gaten of bulten op de weg niet. Maar gelukkig kende ik de weg goed en wist ik waar die zaten. Ik ben eerst naar mijn huis met bedbugs gereden. Daar aangekomen lag iedereen nog te slapen. Ik heb ze wakker gemaakt en ze waren verbaasd! Ik heb dan maar een biertje gedronken, want ik had honger en dorst. Daarna ben ik met een paar spullen naar mijn nieuwe kamer gereden. Dat was de meest gevaarlijke rit die ik ooit heb gemaakt. Bijna niemand op de weg, niks te zien alleen maar as en stof overal. Ik zag mensen as schrapen, het kleurrijke en levendige straatbeeld was veranderd in één grote aswolk. Alles zat onder het stof: de straat, auto's, scooters, mensen, bomen, alles!! Onderweg zag ik dat bijna alles gesloten was. Alleen hier en daar een restaurant en een indomaret. Toen ik mijn spullen in mijn nieuwe kamer had gezet, ben ik op zoek gegaan naar eten en water, het was ondertussen al rond 14u en ik had nog niet gegeten. Na het eten ben ik terug gegaan naar mijn nieuwe kamer en heb het nieuws gekeken. Pas toen drong tot me door wat er was gebeurd en ik hoorde dat er nog kans was op een uitbarsting van Kelud, of zelfs Merapi. Toen werd ik bang. Ik ben niet snel bang. Ik vind dingen wel eens spannend, maar bang heb ik me zelden gevoeld. Ik begon te denken aan wat er zou gebeuren als Merapi zou uitbarsten? Wat moet ik doen in situaties zoals deze? Gelukkig konden mijn vrienden me geruststellen. Ook hoorde ik dat de vlieghaven was afgesloten, de scholen en universiteiten dicht waren en nergens reden er taxi's. Dus als ik weg zou willen, zou dat niet eens kunnen hihi ;)
De volgende dag was er niet veel veranderd, behalve dat de grote straten al redelijk vrij waren van as. Maar het bleef een grote stofwolk waar we in zaten. Er waren al meer restaurantjes open, maar nog steeds veel gesloten. Mensen adviseerden binnen te blijven en als je naar buiten moet, je goed inpakken en een masker dragen. Maar ik moet toch eten dus ben gewon naar buiten gegaan om te eten. Scooteren viel mee, het was minder gevaarlijk. Er waren al meer mensen op de weg. Iedereen was in de weer met emmers water en tuinslangen om de as zo snel mogelijk te laten verdwijnen. Kleine warungs langs de kant van de weg waren grijs van as, er liepen mensen over straat die de hoopjes as doorzochten, op zoek naar plastic of karton die ze konden verzamelen. Mondkapjes en helmen overal. De restaurants die open waren zaten helemaal vol, in de indomaret kon je alleen stoffige zakjes chips kopen of stoffige flesjes water. Op de deur hing een papiertje: 'Maaf, masker habis' (sorry, de maskers zijn op). Iedereen praat er over en iedereen hoopt op regen. Tot vandaag nog geen regen gehad. Hoewel ik vanmorgen onderweg een paar druppels voelde. Maar daar bleef het bij. Ik hoop dat ik morgen naar het schooltje kan, al is het om as te ruimen. Ik denk dat als het tot dan nog niet heeft geregend, de scholen nog niet open zullen gaan. Ik ben benieuwd. Voorlopig houd ik me bezig met films kijken, skypen en zo veel mogelijk opschrijven wat ik meemaak. Want hoe vervelend het ook is om binnen te zijn, het is wel een enorme ervaring om dit mee te maken. Het is heel gek om de beelden op tv te zien en te beseffen: daar zit ik zelf nu midden in. Heel bijzonder.

Een stoffige groet uit Jogja! Pray for rain!!

Liefs xxx